این روزهایِ سختِ سُرمه و خاکستر
که مبادا
میخ هایِ تابوتِ احساسِ تو باشند !!
از تو بانویی می سازند ،
استوار و محکم و نستوه
ای اسطوره یِ گداخته از دردِ چشم هایِ بی سو !!
به چه کار می آیدت چشم !!
وقتی که در برکه هایِ تماشا
تصویر ، تصویرِ دجّال هایِ مذبذب است
که چون دوره گردهایِ داریه به دست
جانِ آدمی را می گَزند !!
به چه کار می آیدت چشم !!
وقتی که انسان ها
بویِ ریا و بویِ نسیان می دهند
وقتی که کنسروِ احساسِ آدمی
از یک شاهیِ سیاه هم ارزان تر شده است
به چه کار می آیدت چشم !!
وقتی که شرافتِ آدم ها
مثلِ گنجشک هایِ مفتِ فراوان تر از
سنگ هایِ مفت شده است !!
این روزها خواهند گذشت و
چراغ های ِ میشیِ دودزده از منازعه یِ با آفتاب
دست خواهند کشید و آنگاه
خدا
به یکباره و با انگشت هایِ شبنمی اش
تو را از این روزهایِ سخت
نجات خواهد داد و
روی در رویِ تمامِ لحظه هایِ زنبقی ات خواهی ایستاد و
رگ هایِ ملتهبت را
دوباره
از عطرِ رازیانه هایِ قدیمی
سیراب خواهی کرد
پی نوشت: *مذبذب به معنیِ دودل و سرگشته است
*انگشت هایِ شبنمیِ خدا استعاره از معجزه ی خداوندیکتاست
ساعتِ دغدغه هایت از بیست وچهار گذشته ،
می دانم !!
اما
با این رعشه هایِ بی قراری ات ،
داری پیرم می کنی !!
من از عشق ورزی
به مردمانِ
زیر ِ خطِ احساس
متنفرم !!!
بازوها و قیافه ها رو نیگاه نکنین !!
این روزا همه ی ما ( البته بلا نسبتِ شما دوستِ عزیز ... )
از بی کَفَنی زنده ایم !!
از بیم ِ مار توُ دَهَن ِ اژدها می ریم !!
با پا پس می زنیم و با دست ، پیش می کشیم !!
از این گوش می گیریم و از اون گوش دَر می کنیم !!
دست ِ پیش می گیریم که پَس نیفتیم !!
توُ غربت لاف می زنیم و توُ بازار ِ مسگرا آواز می خونیم !!
از اصل می افتیم اما اسبُ محکم چسبیدیم !!
مَحرمُ با یه نقطه مجرم می کنیم و مجرم ُ با برداشتن ِ
یه نقطه محرم !!
مثه پیاز هزارتا توُ داریم و هزارتا روُ !!
مثه شترمرغ وقتِ بار ، مرغیم و وقتِ پریدن شتر !!
مثه گدای ِیهودی ، نه دنیا داریم و نه آخرت !!
اینا هَمَش واسه اینه که فِک می کنیم از این ستون
به اون ستون فَرَجه !!
پندانه : از بی آبی مُردن بهتره تا از قورباغه اجازه گرفتن ...