هویت

چه از از دهه ی هفتادی ها باشیم که اسم کلاس های ِ

مدرسه مان ، اول شبنم و دوم شکوفه و سوم شقایق

باشه چه از دهه ی شصت به قبل باشیم که اسم

کلاس ها اول الف ، دوم ب ، سوم ج باشه ، همه ی

این اسم ها سوسول بازی بود ، آن موقع ها و هم زمانِ

انفجار ِ جمعیتی بود و هرپایه چند کلاس می طلبید

اسم کلاس هویتی بود برای ِ خودش تا وقتی که مدرسه

می رفتیم تهِ اسممان اضافه می شد ، اصلا می چسبید

به اسممان ، جدا نشدنی ، هرجا می خواستیم خودمان

را معرفی کنیم ، هر فرمی را می خواستیم پر کنیم ،

اسم کلاس هم مثل ِ اسم و فامیل ته اش می آمد

آن روزها به جز داخل مدرسه در هیچ کجای جامعه حضور

نداشتیم که بخواهیم خودمان را معرفی کنیم و اگر قراربود

در همان ابعاد خودمان در جامعه حضور داشته باشیم مثلا

برای برنامه کودک یا مجله ای می خواستیم نقاشی

بفرستیم کنار اسم خودمان  اسم کلاس را هم می نوشتیم ،

یعنی این قدر گره خورده بود با اسم مان ، تبدیل شده بود

به جزیی از هویت ...

با این همه فقط لازم بود چند سال بگذرد تا همه چیز عوض

شود ، حتی نه این که مدرسه رفتن تمام شود ، همین که

دبستان تمام بشود و برویم راهنمایی ،

از عقل رس شدن های اجتماعی مان بود فهم ِ اینکه اسم

کلاس جزیی از هویت مان نیست و حتی چون متعلق به

زمان بچگی و قدیم است بد هم هست و باید فراموشش

کرد ، اولین گام های جدی شدن زندگی و منحصر شدن

هویت مان در اسم و فامیل ، بدون هیچ اسم دیگری ،

اسم کلاس ها ، دیگر می شدند اطلاعاتی ضروری به قدر

فرم ها و فضای داخل مدرسه ...

ما بزرگ می شدیم و هویت مان را هَرَس می کردیم از

چیزهایی که نمی خواستیم و هویتِ جدیدمان را می

ساختیم و البته شخصی ِ شخصی ...

یک روز فهمیدیم اسم ِ کلاس جزء هویت مان نیست و

جامعه به خاطر ِ خودش قالب مان کرده است ، پس

پسس زدیم و ازش گریختیم و شاید یک روز لازم باشد

چیزهای ِ دیگری را هم بفهمیم و بعد ، از آن ها هم

بگریزیم ...